De dag die nooit komt is het Beste Boek voor Jongeren 2019. Ik was zelf ook razend enthousiast over het boek. Tót ik bij het einde kwam. De tegenvallende finale was voor mij reden genoeg om het boek niet 4, maar 3 sterren te geven. Maar voor de rest heeft het boek absoluut zijn prijs verdiend.
Het verhaal
De dag die nooit komt is een terugblik in het leven van de 17-jarige jongen Elias. Dit vindt plaats tijdens één slapeloze nacht. Hij vertelt die nacht over zijn zusje Evi, dat al haar hele leven ziek is en hierdoor lichamelijk beperkt is. Ook vertelt hij over Polly, een meisje dat een grote rol speelt in hun levens. Je weet in het begin nog niet zo goed wie Polly is en wat voor verhouding ze heeft tot de broer en zus, maar in de loop van het boek kom je hier achter. Naast de verhaallijn kom je ook meer te weten over waar Elias mee worstelt. Zo voelde hij als jonge jongen heel sterk de drang om anderen pijn te doen, omdat zijn zusje ook pijn had. Een voorbeeld is dat hij glasscherven in een zandbak verstopte, zodat die in de voeten en handen van kinderen zouden komen. Uiteindelijk vertelt hij over ‘een gebeurtenis’ die alles heeft veranderd. Dit is als het ware het grote plot waar het hele boek naartoe werkt.
Iets was veranderd. In mij. In mijn hoofd. Alsof iemand een knop had omgezet. Opeens was ik geen leuke jongen, maar woest op alles en iedereen. Ik was tien, bijna elf en snapte maar weinig van alles wat er om me heen gebeurde, en ik denk dat ik in die tijd wel honderden, misschien wel duizenden insecten heb gemarteld en vermoord.
Mijn mening
Wat ik zo goed vind aan dit boek, is dat er metaforen in zitten die verwijzen naar wat er nog gáát gebeuren. Ik wil niet te veel verklappen, maar het boek begint bijvoorbeeld met de vraag of het rechtvaardig is om iemand wakker te maken als de droom beter is dan het echte leven. In het boek komen meer van dit soort filosofische vraagstukkenvoor en daarom vind ik het ook zo’n goed boek voor jongeren. Dromen, ziekte, rouw… alle grote thema’s komen voorbij. Maar dan door de ogen van een 17-jarige jongen.
Ik ga natuurlijk niet verklappen hoe het verhaal afloopt, maar voor mij was het een teleurstelling. Het klopte voor mijn gevoel niet bij het verhaal. Andere lezers zijn het niet met mij eens, dus ik ben benieuwd hoe jullie het einde vinden! Het boek is verder echt wel een aanrader, maar je moet geen vrolijk feelgood boek verwachten. Ik denk dat het met name echt een goed boek is voor jongeren. Je leert over omgaan met rouw, ziekte en jezelf accepteren.
Heb jij dit boek al gelezen? Zo ja, wat vond jij van het boek? Zo nee, spreekt het je genoeg aan om het te gaan lezen?
Meer recensies lezen van jeugdboeken?
Boekenblog van een echte boekenliefhebber 