Mijn ervaring met klassieke literatuur is wisselend. Met Nederlandse klassiekers heb ik zowel fijne als heel teleurstellende ervaringen. Over Engelstalige klassiekers ben ik vaak positiever, hoewel ook dat wisselend is en ik lang niet elke klassieker wil lezen. De laatste tijd ben ik wat meer klassiekers gaan lezen om te ontdekken welke ik wel en niet leuk vind. Ik deel in deze post de boeken die ik heb gelezen. Maar ik ga ook wat dieper in op klassiekers: wat zijn het precies en waarom zou je ze wel of niet lezen?

Definitie van een klassieker

De omschrijving van een klassieker die ik zelf het meest passend vind, is dat het boeken zijn die lang geleden zijn geschreven en die nog steeds waardevol worden gevonden. Dat betekent vaak dat het boek tijdloos is en een bepaalde literaire kwaliteit bezit. Ik vind het een mooie, beknopte omschrijving, maar ik vraag me wel af wat literaire kwaliteit is. En ook wat een boek tijdloos maakt. Sommige boeken vallen duidelijk in een bepaalde tijdsgeest en botsen daarmee met de waarden van de huidige tijd. Dat is natuurlijk niet erg, want het kan een boek interessant maken. Maar wat maakt de een wel tijdloos en de ander niet?

Waarom zou ik een klassieker lezen?

Je kunt je soms afvragen waarom we het zo belangrijk vinden om klassiekers te lezen. Misschien omdat klassiekers vaak boeken zijn die bij meerdere generaties bekend zijn en zo doorgegeven blijven worden. Of omdat ze bijvoorbeeld in het onderwijs naar voren komen. En misschien omdat het een mooi beeld geeft van andere tijdsperiodes. Dit laatste punt maakt klassiekers voor mij bijvoorbeeld leerzaam en iets wat mijn wereld verbreedt. Zeker als ik me na het lezen wat meer ga verdiepen in de context. Daarnaast denk ik dat veel klassiekers gewoon onwijs goed zijn geschreven; dat maakt ze tenslotte zo geliefd door de tijd heen.

De nadelige kant is wel dat klassiekers soms een vertekend beeld geven. Niet elke klassieker is representatief voor zijn of haar tijd en niet elke klassieker is om dezelfde reden ‘een klassieker’ geworden. Ik denk dan ook dat het prima is om een klassieker drie keer niks te vinden. Ik heb dit zelf met veel Nederlandse of Vlaamse klassiekers. Ze spreken me absoluut niet aan en ik vraag me weleens af waarom het een klassieker is. In het begin twijfelde ik dan meteen aan mezelf. Zie ik iets niet wat anderen wel zien? Maar aan de andere kant is het helemaal zo gek nog niet dat je sommige klassiekers drie keer niets vindt. Sommige zijn sterk gericht op een bepaalde doelgroep die in die tijd dominant was in de literatuur (rijke, witte adel) of hebben de tijd doorstaan doordat ze shockerend of “nieuw” waren. Dat maakt ze misschien interessant, maar niet perse leuk voor iedereen om te lezen.

Als laatste zijn sommige klassiekers erg uitdagend qua schrijfstijl. Sommige klassiekers hebben een experimentele opbouw en ook is het taalgebruik in veel gevallen verouderd. Dit kan een leuke uitdaging zijn, maar het kan ook afschrikken. Bij sommige boeken vind ik het daardoor juist leuk om ze te lezen: dan neem ik notities, maak ik annotaties en duik ik helemaal in de achtergrondinformatie en thematiek. Maar bij sommige boeken is het minder aantrekkelijk. Wat mij in dat geval helpt, is het lezen van een hertaling. Hierbij schrijft een schrijver een heel nieuw boek waarin hij of zij het verhaal en de thematiek zo veel mogelijk overneemt, maar de schrijfstijl wat versimpelt of moderniseert. Dit gebeurt ook wel eens in de vorm van een graphic novel. Dat doe ik weleens bij boeken waarvan het thema me wel aanspreekt, maar de schrijfstijl absoluut niet. En klassiekers waarbij beide me niet aanspreken, sla ik natuurlijk gewoon over 😉

Mijn vier favoriete klassiekers

In deze post ga ik verder vertellen welke Engelse klassiekers mij dan wel aanspreken en waarom.
Welke klassiekers hebben me ontroerd en me met veel plezier laten doorlezen? Ik heb er vier die ik met je wil delen. Ik heb ze in de originele taal gelezen, maar bij Frankenstein heb ik eerst een versimpelde hertaling gelezen van Maria Postema en daarna pas het origineel (aanrader!).

Frankenstein – Mary Shelley

Frankenstein is een van mijn favoriete klassiekers geworden. Je komt verschillende perspectieven tegen, waardoor het een rijk verhaal is en je veel leest over de psychologische onderlaag. Hoewel ik eerst vooral dacht aan een groot groen monster met een pin door z’n hoofd, bleek dit totaal niet te kloppen. Het boek is ook veel meer dan een horrorverhaal. Een aanrader voor iedereen die een duister, psychologisch verhaal wil lezen en gefascineerd is door wetenschap en uitvindingen (hoewel dit laatste niet per se hoeft).

Wil je meer lezen over deze klassieker? Eerder schreef ik deze blog.

Anne of Green Gables – Lucy Maud Montgomery

Deze klassieker heb ik onlangs nog gelezen. En wauw: wat een plezier had ik tijdens het lezen! De hoofdpersoon, Anne, is een weeskind dat geplaatst wordt bij het gezin dat in ‘Green Gables’ woont. Een schitterende, groene omgeving die uitgebreid wordt omschreven. Overigens zit het boek vol met mooie natuuromschrijvingen; heerlijk om te lezen in de lente! Daarnaast is Anne een ontzettend leuk personage. Ze is een echte dromer en behoorlijk impulsief. Soms brengt haar dat in de problemen, maar tegelijkertijd maakt dat haar ontzettend geliefd door haar omgeving. Een aanrader als je zin hebt in een boek waar je warm van wordt. Mits je je niet al te erg stoort aan het ‘moraliserende vingertje’ dat erin voor komt (iets met de tijdgeest 😉). Dit boek is trouwens onderdeel van een serie. Hoewel ik de opvolgende boeken nog niet heb gelezen staan deze zeker nog op mijn wenslijstje. 

Little Women – Louisa May Alcott

Het is al een tijdje geleden dat ik deze klassieker las, maar het blijft een van mijn favorieten. De vier March sisters hebben echt een plekje in mijn hart gekregen. Er kwamen zulke goede thema’s in voor: voor elkaar zorgen vs. individualisme, feminisme, classisme, racisme en meer. Echt een aanrader als je een luchtig geschreven boek met zware thema’s wilt lezen. En als je het belangrijk vindt dat de hoofdpersonen karakters zijn waar je van gaat houden.

Wil je meer lezen over deze klassieker? Eerder schreef ik deze blog.

The picture of Dorian Grey – Oscar Wilde

In het boek volg je Dorian Grey, een knappe, jonge man die zich laat schilderen door Basil Hallward. Daarnaast heeft Dorian steeds meer contact met Lord Henry, een man die hem graag leert hoe hij geniet en hedonistisch door het leven gaat. Je merkt dat Dorian hier sterk door wordt beïnvloed en andere keuzes gaat maken. Tegelijkertijd is er iets vreemds aan de hand met het portret van Dorian dat gemaakt is door Basil. Iets wat Dorian aanzet tot wanhoop. Het mooie aan dit boek zijn de parallellen tussen zijn leven en het schilderij. Ook het thema ‘invloed’ en ‘wat is kunst?’ vond ik mooi uitgewerkt. Daarnaast gaat het boek over jong en mooi zijn. Hoe beïnvloedt dit hoe je in het leven staat? En hoeveel heb je er voor over om voor altijd jong te zijn?  

Welke Engelstalige klassiekers heb jij gelezen? En wat is jouw favoriet?