Dit verhaal gaat over de vergeten mensen. Over mensen die niet geaccepteerd worden door de massa en altijd aan de rand moeten leven. Over levens die getekend zijn door pech en ongeluk. Een boek dat me bij de eerste pagina al aangreep.
Een rode draad door het boek is de Begraafplaats der Vergetenen. Een begraafplaats speciaal voor de verstoten en verworpen inwoners van de stad die geen contact meer hebben met hun familie.

Deze begraafplaats bestaat echt en wordt nog steeds gebruikt. Tegenwoordig worden er veel anonieme, verdronken vluchtelingen begraven. Ze zijn dan niks meer dan een nummertje.
Het boek speelt zich af in de jaren ’70. Maar ook nu staan er, misschien zelfs meer dan toen, mensen aan de rand van de samenleving. Met grote dromen en veel pech en ongeluk.

Maar de vroedvrouw dacht dat sommige baby’s simpelweg besloten om het leven niet eens te proberen, alsof ze al wisten wat voor ontberingen hun te wachten zouden staan, en ze die liever wilden vermijden. Waren dat lafaards, of waren ze zo wijs als de grote Salomon zelf?

In het boek volg je de prostituee Tequila Leila die al lange tijd in Istanbul woont en werkt. Ze is hiernaartoe gevlucht vanuit een klein, conservatief dorpje in Turkije. Ze is ontsnapt aan een gedwongen huwelijk. Daarna verliest ze na verloop van tijd het contact met haar familie.
Je leert haar in het boek pas kennen op het moment dat ze is vermoord. Je leert haar kennen in de 10 minuten en 38 seconden voordat ze hersendood is, waarin ze terugdenkt aan haar leven. Zo lees je ook over haar vijf vrienden. Vrienden die zo belangrijk voor haar zijn in deze moeilijke en vijandige wereld. Maar wat moeten haar vrienden nu zonder haar? En hoe kunnen ze haar een eervol afscheid bieden, zonder dat Leila óók verdwijnt als een nummertje op de Begraafplaats der Vergetenen?

Misschien was niets de moeite waard om je zorgen over te maken in een stad waar alles voortdurend verschoof en oploste, en je nergens anders op kon vertrouwen dan op het huidige moment in de tijd, dat ook alweer voorbij was.

Het is een prachtig boek met personages die bij je binnenkomen en die je in je hart sluit. Ook geeft het boek hoop: mensen zijn zó sterk en kunnen zelfs in de donkerste situaties nog moed en kracht vinden. In die zin gaf het boek veel troost. Maar het verhaal laat ook zien dat veel mensen geen waardig leven is gegund.
Het boek is een aanrader, een tranentrekker, een verhaal dat verteld móét worden, een verhaal vol mooie, wijze zinnen en nog zo veel meer dan dat. En dat alles in de prachtige schrijfstijl van Shafak. Ik heb het boek vol bewondering en ontroering gelezen!

‘Verdriet is als een zwaluw’, zei hij. ‘Op een dag word je wakker en denk je dat het weg is, maar het is alleen maar naar een andere plek getrokken om zich op te warmen. Vroeg of laat komt het terug en nestelt het zich weer in je hart.’

Wil je meer blogs lezen over inspirerende boeken? Lees dan gauw verder:

• Confrontaties – Simone Atangana Bekon
• Recensie: Leon & Juliette – Annejet van der Zijl
• 4x boeken die zich afspelen in boekwinkels

Wil je mij volgen op sociale media? Je kunt me hier vinden:

• Instagram
• Facebook