Ook al was ik koud en modderig, ik bleef betrouwbaar. Iedereen wist dat als je de rivier bleef volgen je niet zou verdwalen.

Ik ken een rivier die op me wacht is een prachtige roman die gaat over de verbinding tussen de mens en zijn omgeving. Het bijzondere aan dit boek is dat het wordt verteld vanuit het perspectief van een rivier. In het begin moest ik er aan wennen, maar in de loop van het boek begreep ik de keuze steeds beter. Vooral omdat ik zelf veel van rivieren houd, spreekt me dit wel erg aan.
In het boek volg je verschillende levens, maar een van de belangrijkste personages is Saray. Saray leeft als een nomade in de bergen in Iran bij de rivier. De rivier is heel gehecht aan Saray. Soms lijkt het bijna op een verliefdheid. Maar ook Saray is, net als de andere bewoners in de bergen, gehecht aan de rivier. Zij hebben de rivier nodig, maar ze zien ook dat het klimaat begint te veranderen en dat dit effect heeft op de rivier.

Als ze terugkeerde naar haar tent om te slapen stroomde ik nog steeds, maar rustiger en kalmer. Misschien was het omdat ik haar miste, of omdat ik haar niet wakker wilde maken met mijn geraas. Kon ze me überhaupt horen? Of was ze het vergeten, zoals jij de rinkelende bellen van de schapen en de koude vingertoppen van de wind nu al vergeten bent, was zij ook het geluid vergeten van de rivier die zegt: ‘Ikbener, ikbener, ikkbener.’

Een andere rivier die je volgt is Amstel (expres zonder lidwoord geschreven). En dat geeft meteen de  boodschap van het boek weer: als mens staan we, met name in een stad als Amsterdam, veel te ver af van de natuur. Er is veel haast en iedereen moet meedoen aan een ratrace. Dit in vergelijking tot de nomaden in de bergen die juist heel erg samen leven met het ritme van de natuur. Af en toe vond ik de kritiek op de stadse gejaagdheid wat te cliché en het leven in de bergen iets te geromantiseerd (voor zover ik weet hoe het is om zo te leven), maar het is wel heel herkenbaar.

Wat ik zo mooi vind aan het boek is de poëtische schrijfstijl. Ik ken ook niet anders van Rezazadeh, want haar vorige boek is ook heel dromerig en dichterlijk geschreven. Ook merk je dat Rezazadeh echt onderzoek heeft gedaan naar de nomadenstam waar ze over schrijft. Dit maakt het boek geloofwaardig en tegelijkertijd voelt het verhaal als één grote filosofische droom.

Als je op zoek bent naar een rustig, poëtisch boek over onze relatie met de natuur, dan is dit boek perfect voor jou. Met name als je zin hebt om te reflecteren op ons (vaak) haastige leven waarin we ver van de natuur afstaan.   

Heb jij dit boek al gelezen? Zo nee; is het een boek dat je aanspreekt?